Als je iemand bent die graag alleen een korte review score wilt weten: Mark krijgt vijf sterren van mij! Toch zou ik je willen uitnodigen om verder te lezen.

Om dat completere beeld te schetsen wil ik iets vertellen over mij. Een kleine samenvatting wat een beter perspectief geeft.



Aangenaam ik ben Jolanda, 52 jaar. En van die 52 jaar is het 33 jaar ziekenhuis in, ziekenhuis uit, therapie hier, behandeling daar, nog meer onderzoeken. Veel, vaak, intens, divers….

Van een super strak afgetraind lichaam (sportacademie), minimaal 30 uur in de week sporten, niet roken, sporadisch een drankje, naar maanden ziekenhuis. Dit omdat ik vanuit het niets niet meer kon lopen, niet meer kon praten, mijn zicht uitviel, de kracht uit mijn handen weg was en mijn armen ook nog eens in standje hopeloos stonden. Ik krabbelde na uuuuuren van allerlei soorten therapie weer op…..maar was daarna niet meer dezelfde.

Dit bovenstaande heeft zich in die 33 jaar in die mate vijf keer voorgedaan en in de tijd daartussen viel er dagelijks te pas en te onpas wel iets uit, maakte niet uit wanneer of waar. (Dacht ik, nu niet meer) Bijvoorbeeld: Sta ik op mijn trein te wachten op Amsterdam Centraal, wil ik instappen, binnen een paar seconden zie ik niks meer. Daar sta je dan. Ben ik met mijn (toentertijd) kleine kinderen in de tuin aan het spelen, zak ik zomaar door mijn benen heen, is mijn spraak kwijt, wordt mijn bewustzijn steeds kleiner. En de voorbeelden zijn eindeloos.

Maar volgens de medische wereld was er tot zo’n 10 jaar geleden niets aan de hand: Het zat tussen mijn oren, het was psychisch. (En hoe ze dan met je omgaan……) Want ja wat er tegelijkertijd speelde, was dat er vanaf mijn 11e meerdere malen incest is gepleegd. De eerste 10 jaar actief, de 15 jaar daarna minder met meerdere pogingen tot vrij recent. Mijn ouders wisten ervan.

Samengevat: Ik kreeg twee stickers op mijn voorhoofd CPTSS (meervoudig trauma over lange termijn) en FNS (als je wilt kan je dit Googelen, ik heb nagenoeg alle symptomen). Neurologie werkte niet goed samen met psychiatrie en psychiatrie vond me te slim te sterk en ze wisten niet wat ze met me aan moesten. Hoe vaak ik in deze jaren niet gehoord heb: “Jij redt het wel” (zowel medisch als privé)

Oké dan gá ik het wel zelf doen! Hoeveel boeken ik wel niet heb gelezen vanuit diverse disciplines, hoeveel studies ik heb gedaan, workshops, lezingen. Ik heb daar overal wel wat van geleerd. Ik heb mezelf ontwikkeld. Ik heb het toegepast in mijn eigen praktijk (25 jaar lang). Ik ging door, ik moest wel want voor de medische wereld, in mijn privéwereld, voor de maatschappij (UWV) was er niks met mij aan de hand. “Hoeven eronder en gaan!!!” Ik leerde er mee te dealen, allerlei trucs en aanpassingen om het te verbergen.

En een paar jaar geleden was het klaar…..na weer een mega grote uitval en jaren revalidatie was mijn lijf er klaar mee (ik herstelde niet meer zoals na de vorige terugvallen) en ik ook. En dan bedoel ik….er écht klaar mee. Ik gaf op. De medische wereld was in die tussentijd tot nieuwe inzichten gekomen en blijkbaar was er toch echt iets niet goed bij me. Ook het UWV had deze nieuwe informatie ontvangen: Volledig voorgoed afgekeurd.

Ja en dan…..?

Ik moest de komende jaren maar eerst naar nul met mijn inspanningen, naar nul met mijn stress.

Grapje zeker…?

Ik geef mijzelf credits. Ik heb dit de afgelopen vijf jaar toch maar weer geprobeerd, gedaan, echt waar!! Een Jolanda 2.0

Lukte het? Nee!

Oke dan maar de komende jaren aanrommelen. Maar mijn vlammetje was op. Geen drive meer. Zelfmoord zit niet in mijn systeem, maar zo leven ook niet.

Toeval bestaat niet, daar geloof ik in: Op de één of andere manier kwam ik terecht op een blog van Mark Paasman. In dat stuk tekst stonden dingen die mijn vlammetje aanwakkerde. (Nee hoor dagggg niet toch nog een keer iets proberen!) Ja dus wel!

Ik heb Mark een mail gestuurd en daaruit voort, kwam een intake (ook een positieve review over geschreven) en daaruit kwam 40 meter aanpak voor mij!!

Mark heeft de kracht, het inzicht en de methodiek om die stickers van mijn voorhoofd te rukken. Die boeiden hem totaal niet. Jolanda 1.0, Jolanda 2.0 leuk geprobeerd maar nee. Er komt een Jolanda 3.0 maar dan vanuit die Oer-Jolanda. Zij heeft er altijd gezeten maar ze is onder van alles en nog wat verstopt, verborgen: Trauma, angst, pijn, aannames, meningen en oordelen van anderen, et cetera. Ze was gekleid, laag over laag over laag. Om te overleven.

De tools die Mark heeft gegeven in de sessies zorgden voor helderheid. Met zijn directe, eerlijke contact, brak hij rigoureus door die lagen heen. Terug naar de basiselementen en van daaruit ga ik (!!!) weer op bouwen. Stukje bij beetje, keer op keer op keer opnieuw vanuit positiviteit, vertrouwen en voor mij ernstig belangrijk liefde en geduld.

Ja ik had/heb heel veel kennis en ervaring. Maar ik had niet de kracht om die in te zetten voor mijzelf. En van andere zorgverleners heb ik echt ook wel veel gehad maar het was schrapen aan die kleilaag.

Mark houdt zich helemaal niet bezig met die kleilaag.

Mark staat voor zijn methodiek, ís zijn methodiek, is zuiver (een hele belangrijke voor mij). Dat maakt dat zijn sessies geen ‘volgend trucje’ zijn.

Ik ben nog onderweg (samen met Mark) en ik ben weer in beweging. En zoals je hierboven hebt kunnen lezen is dat dus heeeeeeel wat.

Dus ja ik gun jou Mark.

En ja dit is waarom ik zonder enige twijfel Mark vijf sterren geef!